Είναι γενική και δικαιολογημένη η εκτίμηση ότι η κατάσταση στην Ευρωζώνη είναι κρίσιμη, αφού είναι προφανέστατος ο κίνδυνος κατάρρευσης του ευρώ. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι τα χειρότερα θα αποτραπούν. Κι αυτό όχι επειδή, ούτως ή άλλως, είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος, αλλά επειδή πιστεύω ότι τα μεγάλα και ισχυρά κράτη μπορεί να κάνουν λάθη, μπορεί ακόμη και να εμμένουν στα λάθη τους όταν οι άλλοι τους τα υποδεικνύουν, αλλά ποτέ δεν φτάνουν στο σημείο να αυτοκτονήσουν.
Σίγουρα δεν τα θέλει η Γερμανία τα ευρωομόλογα, όπως επίσης δεν θέλει να μπει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στη διαδικασία να τυπώνει ευρώ, αλλά αν ανατρέξουμε στους τελευταίους 18 μήνες θα διαπιστώσουμε ότι ήταν πολλά εκείνα που δεν ήθελε, αλλά τελικά υποχρεώθηκε να τα αποδεχτεί. Και είναι απλό το γιατί. Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα.
Το έχω σημειώσει κι άλλη φορά, νομίζω, ότι από πέρυσι την άνοιξη μέχρι και σήμερα όλες οι μείζονος σημασίας αποφάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης είχαν αρχικά απορριφθεί από τη Γερμανία. Και φυσικά στη συνέχεια δεν υιοθετήθηκαν από λόγους φιλευσπλαχνίας, αλλά απλώς και μόνο επειδή δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Οπως δηλαδή και τώρα.
Αλλωστε, μέσα στη λογική της μέχρι τώρα εξέλιξης της Ευρωπαϊκής Ενωσης κινούνται αυτές οι διεργασίες. Ο,τι έχει γίνει μέχρι τώρα, μέσα από διαφωνίες, συγκρούσεις, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς έχει γίνει. Και η ίδια πρακτική θα σημαδέψει και τη συνέχεια. Αν είναι να φτάσει κάποτε η Ευρώπη να αποκτήσει κοινή οικονομική πολιτική, μόνο κάτω από την πίεση των απειλούμενων συνεπειών θα γίνει.
Είναι διαφορετικά τα συμφέροντα και οι ανάγκες των εταίρων στην Ευρωπαϊκή Ενωση και ειδικότερα στην Ευρωζώνη. Σε πολλές περιπτώσεις είναι και αντικρουόμενα, σε βαθμό μάλιστα που να δείχνουν καμιά φορά ότι δεν γίνεται να συγκλίνουν. Μοιραίο είναι κατά συνέπεια ότι σε κάθε μείζονος σημασίας αλλαγή κάποιοι θα κερδίζουν και κάποιοι θα χάνουν. Η καθιέρωση του ευρώ έγινε με διαδικασίες και τρόπο που αποδείχθηκε εξόχως ευνοϊκός για τη Γερμανία. Τώρα οι ανάγκες την υποχρεώνουν να επωμισθεί μεγαλύτερο βάρος απ' όσο θα ήθελε.
Και θα το επωμισθεί. Θα χάσει περισσότερα αν δεν το κάνει.
bartzinopoulos@hotmail.com
Σίγουρα δεν τα θέλει η Γερμανία τα ευρωομόλογα, όπως επίσης δεν θέλει να μπει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα στη διαδικασία να τυπώνει ευρώ, αλλά αν ανατρέξουμε στους τελευταίους 18 μήνες θα διαπιστώσουμε ότι ήταν πολλά εκείνα που δεν ήθελε, αλλά τελικά υποχρεώθηκε να τα αποδεχτεί. Και είναι απλό το γιατί. Δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα.
Το έχω σημειώσει κι άλλη φορά, νομίζω, ότι από πέρυσι την άνοιξη μέχρι και σήμερα όλες οι μείζονος σημασίας αποφάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης είχαν αρχικά απορριφθεί από τη Γερμανία. Και φυσικά στη συνέχεια δεν υιοθετήθηκαν από λόγους φιλευσπλαχνίας, αλλά απλώς και μόνο επειδή δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Οπως δηλαδή και τώρα.
Αλλωστε, μέσα στη λογική της μέχρι τώρα εξέλιξης της Ευρωπαϊκής Ενωσης κινούνται αυτές οι διεργασίες. Ο,τι έχει γίνει μέχρι τώρα, μέσα από διαφωνίες, συγκρούσεις, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς έχει γίνει. Και η ίδια πρακτική θα σημαδέψει και τη συνέχεια. Αν είναι να φτάσει κάποτε η Ευρώπη να αποκτήσει κοινή οικονομική πολιτική, μόνο κάτω από την πίεση των απειλούμενων συνεπειών θα γίνει.
Είναι διαφορετικά τα συμφέροντα και οι ανάγκες των εταίρων στην Ευρωπαϊκή Ενωση και ειδικότερα στην Ευρωζώνη. Σε πολλές περιπτώσεις είναι και αντικρουόμενα, σε βαθμό μάλιστα που να δείχνουν καμιά φορά ότι δεν γίνεται να συγκλίνουν. Μοιραίο είναι κατά συνέπεια ότι σε κάθε μείζονος σημασίας αλλαγή κάποιοι θα κερδίζουν και κάποιοι θα χάνουν. Η καθιέρωση του ευρώ έγινε με διαδικασίες και τρόπο που αποδείχθηκε εξόχως ευνοϊκός για τη Γερμανία. Τώρα οι ανάγκες την υποχρεώνουν να επωμισθεί μεγαλύτερο βάρος απ' όσο θα ήθελε.
Και θα το επωμισθεί. Θα χάσει περισσότερα αν δεν το κάνει.
bartzinopoulos@hotmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου