Για παράδειγμα η φέρ' ειπείν Κατερίνα Μπατζελή. Πόσοι την γνώριζαν πριν; Ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας της. Και δεν είναι η μόνη. Είναι πολλοί. Πάμε παρακάτω. Για να δεις τι ακριβώς συμβαίνει στην ελληνική πολιτική σκηνή. Για να συνειδητοποιήσεις ότι το «νέο», το «γυναικείο» και το «εκσυγχρονιστικό» όλα αυτά τα δήθεν προτερήματα καταλήγουν εν μία νυκτί πιο σκουριασμένα και πιο αναχρονιστικά από τα παλιά.
Δεκάδες από το χώρο του ΠαΣοΚ, προσέρχονται στα κανάλια, τα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες με αιτήματα αλλαγών.
Για την ανάταξη του ΠαΣοΚ. Να επαναπροσδιορίσουμε την σχέση μας με τον κοινωνικό ιστό. Να ξαναγίνουμε, βρε αδερφέ, κόμμα σοσιαλιστικό. Να επιστρέψουμε στον πολίτη τον φτωχό. Δηλαδή τι; Να απαρνηθούμε τα αντιλαϊκά μέτρα που έχουμε πάρει μέχρι εδώ. Να μεταλλαχθούμε με την ταχύτητα του φωτός σαν να μην είμαστε εμείς που μαστιγώσαμε μέχρι λιποθυμίας τον σκληρά εργαζόμενο λαό. Α, ξέρετε, δεν φταίω εγώ. Με ανάγκασε ο Γιώργος ο κακός. Α, ξέρετε, λάθος μου. Μεγάλο και εγκληματικό. Αλλά τώρα έβαλα μυαλό. Τώρα επανήλθα στο παρελθόν μου το σοσιαλιστικό. Τώρα πάλι με τον μεροκαματιάρη τον «νεκρό.
Κάπως έτσι πορεύεται η Μπατζελή παρέα με όλους αυτούς που σπεύδουν και απαιτούν την κεφαλή του Γιώργου επί πινάκι ώστε με νέο αρχηγό να πορευτούν παριστάνοντας το κόμμα το καλό. Πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι. Ετσι, ακόμα και τώρα που η χώρα τραμπαλίζεται στο χείλος του γκρεμού, πάλι υποκρισία, πάλι θέατρο, πάλι φιλοτομαρισμός. Πάλι εκλογική πελατεία και πάλι ο συνήθης, αέναος, νεοελληνικός φαφλατισμός. Ετσι ακόμα και τώρα που όλοι θα ‘πρεπε να ανασηκώσουν τα μανίκια και να βγάλουν το σκασμό. Οχι μόνο επειδή αυτοί είναι οι ένοχοι που συστηματικά «δολοφονούσαν» την πατρίδα και τον πολίτη τον φτωχό. Οχι μόνο γιατί το κόμμα τους είναι κυβερνητικό και καθεστωτικό. Αλλά επειδή μπουχτίσαμε από τα παχιά τα λόγια. Βαρεθήκαμε το ίδιο σκηνικό. Και επειδή ουδείς αθώος κα ανυποψίαστος απ’ αυτό το δράμα το μοναδικό. Για όνομα του Θεού και της Παναγίας. Γιατί αν δεν καταλαβαίνουμε ότι το πρωταρχικό ζήτημα δεν είναι τα ονόματα αλλά η πολιτική.
Και αν δεν έχουμε ακόμα συνειδητοποιήσει ότι τα ονόματα είναι αναλώσιμα ενώ η πολιτική παραμένει η ίδια και απαράλλαχτη ακολουθώντας σαν γιαπωνέζικο τρένο την ίδια διαδρομή, ε, τότε πρέπει να φουντάρουμε όλοι μαζί.
Με απλά λόγια όσοι τώρα εγκαταλείπουν το σκάφος με την ονομασία «Γιώργος Παπανδρέου» και επιδίδονται στην προσωπική τους προβολή είναι του «Τιτανικού» οι νεκραναστημένοι ποντικοί πριν με το παγόβουνο συγκρουστεί. Μωρέ δεν πα να πνιγεί ο τόπος. Εγώ να είμαι καλά και ας βουλιάξει η πατρίδα χωρίς ελπίδα καμιά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου