2012

Του Δ. Μητρόπουλου

ΑΝ γράφαμε για την ελληνική πολιτική το 2011 με όρους twitter, δηλαδή με όριο τους 120 χαρακτήρες, τι θα λέγαμε; «Κάννες, προβάδισμα ΝΔ στις δημοσκοπήσεις, ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση». Φυσικά, αυτή είναι η εκδοχή του ρετιρέ. Αν η πολιτική ξεκινάει από τη βάση, τι συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία;

Τα φωτογραφικά αφιερώματα των ξένων εφημερίδων για το 2011, περιλαμβάνουν τουλάχιστον ένα στιγμιότυπο από τις οδομαχίες της Αθήνας. Συνήθως έχει έναν μασκοφόρο διαδηλωτή στο έδαφος και έναν ροπαλοφόρο αστυνομικό από πάνω του. Παρ' όλα αυτά, υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην Πλατεία Συντάγματος και την Πλατεία Ταχρίρ. Το Σύνταγμα είναι αρένα, ένα είδος σύγχρονου Κολοσσαίου όπου αντιεξουσιαστές, «εθνίκια», ΜΑΤ και κομμουνιστές συγκρούονται όχι με ακόντια και δίχτυα αλλά με μολότοφ και σπασμένα μάρμαρα. Η σύγκρουση έχει θεατή την υφήλιο, χάρη στην παρουσία των ξένων ΜΜΕ. Δεν περιλαμβάνει όμως την ελληνική κοινωνία.

«ΜΕ έχει εντυπωσιάσει η στωικότητα του μέσου έλληνα πολίτη». Το λέει πολιτικός που απέχει εδώ και αρκετά χρόνια. Επικαλείται το γεγονός ότι δεν είδαμε ουρές Ελλήνων μπροστά στις τράπεζες - όπως έκαναν, ας πούμε, οι φλεγματικοί Βρετανοί με τη NorthernRock το 2008. Ποιος θυμάται ότι την ίδια χρονιά μπήκε πλαφόν στις αναλήψεις στο Βέλγιο; Αλλά, βέβαια, αυτή δεν είναι όλη η αλήθεια. Τις ημέρες πριν από τη συγκρότηση της κυβέρνησης Παπαδήμου έφευγε μισό δισ. την εβδομάδα από τα γκισέ των τραπεζών. Οχι αναγκαστικά στο εξωτερικό, αφού η φορολογική τρομοκρατία του υπουργείου Οικονομικών έπιασε τόπο. Οι καταθέτες ζητούσαν μεγάλα τραπεζογραμμάτια για να τα βάλουν σε θυρίδες. Ολα αυτά, ενώ κάποιες εγχώριες ιδιωτικές τράπεζες προσφέρουν διακριτικά σε μεγαλοκαταθέτες τη δυνατότητα να τοποθετήσουν τα χρήματά τους σε αυστραλιανό ή καναδέζικο δολάριο. Η δραχμή είναι εδώ, απλώς είναι ακόμη αόρατη. Φαίνεται και στα διψήφια επιτόκια που ζητούν τράπεζες από επιχειρήσεις για να κρατήσουν ανοιχτές τις «γραμμές» χρηματοδότησής τους.

ΠΙΣΩ στην πολιτική, το ερώτημα του 2012 είναι πώς θα συμπεριφερθεί η κοινωνία στην κάλπη - εκεί περί το Πάσχα. Αλλωστε, μετά τις συναντήσεις με τους πολιτικούς αρχηγούς ο Λουκάς Παπαδήμος εξασφάλισε τις 150 ημέρες που χρειάζεται η κυβέρνησή του για το PSI και το νομοθετικό πρόγραμμα που απαιτεί η νέα δανειακή σύμβαση. Η ρευστότητα είναι δεδομένη. Το ίδιο και οι απορίες. Θα έχουμε ψήφο διαμαρτυρίας; Θα φέρει η απελπισία αποχή; Θα αποδειχθεί φούσκα το αθροιστικό 30% της Αριστεράς; Θα κρατηθεί το ΠΑΣΟΚ σε ποσοστό πάνω από 20%; Θα μπορέσει να πείσει ο Σαμαράς τη μεσαία τάξη; Θα πάμε σε κυβερνήσεις συνεργασίας; Επτά ερωτήματα αναζητούν απαντήσεις, ενώ οκτώ κόμματα ψάχνουν τους ρόλους τους στη σκηνή…